وردی که سی‌ساله‌ها می‌خوانند.

صاف بایست. انگشت شست روی زمین بمونه، چهار انگشت پاتو بیار بالا و باز کن و بذار رو زمین.

تمام وزنت رو توی کف پاهات پخش کن و تمام درد رو از تاول‌های پاهات توی تنت پخش کن.

بزرگ‌تر که میشی ضجه نمی‌زنی.

میشه درد، میشه تاول، میشه نفسِ تنگت، میشه هرچیزی که هرکسی نبینه و خنده‌ت که گشادتر میشه.

من می‌خندم.