چون سنگی سپید درون چاهی.
سر ستیز با آن ندارم، توانش را نیز
برایم شادی است و اندوه.
در چشمانم خیره شود اگر کسی
آن را خواهد دید.
غمگین‌تر از آنی خواهد شد
که داستانی اندوه‌زا شنیده‌است.
می‌دانم خدایان انسان را
بدل به شیئی می‌کنند، بی‌آن‌که روح را از او برگیرند.
تو نیز بدل به سنگی شده‌ای در درون من
تا اندوه را جاودانه سازی.
آنا آخماتووا
ترجمه احمد پوری
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر